Bilinmeyen > Bölüm 1

Konu: Bilinmeyen > Bölüm 1 Çarş. Tem. 14, 2010 3:31 pm

Bayaaaa uzun süre ara verdim yazmaya. Ne zaman devam etmek istesem ilhamım kayboluyordu. Hala pek ilhamlı hissetmiyorum açıkçası xD
Doğaçlama yazmaya karar verdim şimdi ama. Konu buldum, karakterlerden ikisi belli ve gerisini kendim bile bilmiyorum xD
Hadi bakalıım... Başlıyoruz.
---------------------

"Duygu!" dedi Gizem belki zilyonuncu kez. "Bırak Glee izlemeyi ve yanıma gel! HEMEN!" Oysa Duygu'nun gözleri dizüstü bilgisayarının ekranına kilitlenmiş, Rachel'a lanet okuyordu. Eh, haklıydı da. Bir insan sürekli önde olamazdı ki! Ayrıca hem Finn'e sulanıp hem Quinn'le arkadaş olmaya çalışmak...

"AAAAAAAAA!!"

Duygu bu çığlığı iyi biliyordu. Yerdeki örümcek, masadaki mantar... Gizem'in çığlık atması için yeterliydi. Yine de içine kötü bir his doğdu ve diziyi durdurup Gizem'in odasına gitti. Odasında hiçbir canlı yoktu... Elbette Lucky ve Dylan dışında. Abaza Dylan... Lucky onun mama kabından yiyordu, oysa Dylan kabını kimseye elletmezdi. Duygu'nun elindeki iki derin çizgi bunun en açık kanıtıydı. Lucky onun mama kabından yiyordu... Dylan'sa kuyruğunun altından başını sokup... IYYYK!

Hemen odadan çıktı -biraz daha orada dursa kusacağından emindi. Salona baktı, mutfağa... Banyoya da baktı. Evde bakmadığı tek bir yer kalmıştı, evi onlara kiralayan yaşlı kadının girmesinler diye sıkı sıkı tembih ettiği ("Oradaki hayaletler kocamı öldürdü!") çatı katı. Kadın yüzündeki buz gibi ifadeyle onlara hayaletlerin kapıyı kilitlemezlerse geceleri aşağı inip yataklarına girdiklerini anlatırken -acaba girip de n'apıyorlardı?- gülmemek için sürekli öksürmek zorunda kalmışlardı, kadın da bunu hayaletlerin okudukları hastalık beddualarına bağlamıştı.

Gıcırdayan tahta merdivenlerden usulca yukarı çıkarken içini garip bir his kaplamıştı. Çatı katına açılan kapıdan girmeden önce arkasına baktı. Lucky ve Dylan birbirinin eşi, soran ifadelerle ona bakıyorlardı. Boşverip aşağı inmeyi düşündü. "Gizem'i" boşverip. Hayır, böyle birşey yapamazdı. Kendini zorlayarak kapıdan içeri girdi.

Bütün daireyi kaplayacak kadar büyük bu odanın tek bir penceresi bile yoktu. Aslında bir pencere vardı. Yaşlı kadın, hayaletleri hapsetmek için pencerenin üstüne tahtalar çakmıştı. Odayı aydınlatan tek ışık, açık bıraktığı kapıdan geliyordu, bu büyüklükte bir odayı aydınlatmak için oldukça yetersizdi. Fener almak üzere dışarı çıkmak istedi, o daha arkasını döner dönmez kapı kapandı. Duygu'nun aklında üç harf belirdi, WTF?!

Ellerini uyurgezerler gibi yukarı kaldırdı, yavaş yavaş ilerlemeye başladı. Henüz on adım atmamıştı ki, bir şeye çarptı. O anda farketti, korkudan gözlerini kapatmıştı. O ana kadar pek de önemli değildi bu, zira oda zifiri karanlıktı. Gözlerini açmak için kaslarına yalvarması gerekti. Gözlerini açmayı başarıp aşağı baktığında, çarptığı şeyi gördü. Gizem. Boynunda bir kolye vardı, parlıyordu. Onu aydınlatan da buydu. Gizem'in boynundaki kolyeye dokundu elleri titreyerek. Hiçbir şey olmadı önce. Birkaç saniye sonraysa, kolyenin içine çekildiğini hissetti. İstemsizce kolyeye yaklaşıyordu yüzü, kolyenin ışığı gözünü alıyordu. Yüzü tamamen kolyeye değdiğinde müthiş bir çığlık atma isteğiyle doldu, acı ölümcüldü. Sonunda her şey bittiğinde, hislerinden arınmıştı sanki. Göremiyordu, duyamıyordu, boşlukta gibiydi.

Kendisine sonsuzluk gibi gelen bir sürenin sonunda acıyı ve rüzgarı hissetmeye başladı, düşüyordu. Bir şap! sesiyle suya çarptı. Gözlerinin yerlerinde olduklarını biliyordu, ama açmaya cesareti yoktu. Suyun derinliklerine inerken, bir şeyin, birinin onu çektiğini hissediyordu, her nesiyle onu çekiyorsa çok güçlüydü. Altındaki kumu farketti. Bir erkeğin konuşmasını duydu, sesi endişeliydi, "Yaşayacak mı?" Kızın biri kahkaha attı. Ve çok tanıdık bir ses kulağına fısıldadı, "Orada olduğunu biliyorum, aç artık gözlerini!"

---------------------
Hmm, güzel oldu sanki lan. Bi de Bilinmeyen koyucam başlığı tam olucak. Madem buraya kadar okudunuz, bi yorum da yapınız efenim!