Başarısızlık?

Konu: Başarısızlık? C.tesi Eyl. 05, 2009 6:49 pm

5. Sınıfa kadar dersleri seven biri vardı şu anki yerimde. Sonra bizi öylesine sıktılar ki artık derslerden bıktım. Ama elimden gelen bir şey yoktu elbette. Ara sıra zevk aldım tabiki ama genel olarak sürekli “Ne zaman bitecek bu?” şeklinde söylenerek ödevlerimi aksatmadan yaptım, derslere katıldım.
Ama bazen öyle sinir oluyordum ki derslerden sıkıldığımı ara sıra dile getiriyordum
Tabii ki buna cevap ne oluyordu?
Tahmin etmek gerçekten zor değildi. Klasik cevap:
Öğrencinin görevi dersleridir.
Peki Milli Eğitimin görevi öğrencilerin boğazına yapışmak mıdır?
Yineliyorum, bizi 6. sınıftan itibaren öyle sıkmaya başladılar ki artık her yönümüz ders olmuştu.
Ben belki biraz daha şanslı kesimdim. 2. sınıfta havuz problemleri çözüyorduk, 3. sınıfta da el yazısı öğrenmeye başladık.
Sonra ne oldu? Yeni gelen kararda öğrenciler okula adımlarını attıkları andan itibaren el yazısı öğrenmeye başladılar.
Daha harflerin ne olduğunu bilmeyen öğrenciler el yazısı yazdılar ki bu onların kendi kocaman ama karışık yazılarını okumalarına engel oldu.
Kısaca, bundan saçma bir şey olamaz. “Bence.”
Konuya dönmek gerekirse, aslında 1 yıl önceye kadar bizi çok sıktıkları hakkında hiç düşünmemiştim. Sonra aklıma “Neden Amerika gibi ülkelerde başarılı biliminsanlarının sayısı daha fazla?” sorusu geldi.
Ve sanki sorum birileri tarafından duyulmuştu ki bu sorudan yaklaşık 2 hafta sonra babamın Amerikada yaşayan arkadaşları oturduğumuz şehre ziyarete geldi.
Bu gelen ailenin liseye giden bir kızları vardı ve gerçekten iyi bir kızdı.
Tam geldikleri akşam iki aile olarak yemeğe çıktık. Konu konuyu açtı ve matematiği seven abim ve liseye giden kız konuşmaya başladılar.
Kız, matematiği çok sevdiğini, derslerin çok eğlenceli geçtiğini belirti. Hatta bununla kalmayıp kalem kağıt çıkarttı ve “Sen benden bir yaş büyüksün, geçen sene gördüğünüz konulardan bir matematik sorusu yazsana?” dedi.
Abim “Tabii ki” dedi ve geçen sene gördüklerinden emin olduğu bir soruyu kağıda yazıp kıza gösterdi.
Kız oldukça şaşkın bir suratla bu soru tipini daha önce görmediklerini ve bu soruyu onlardan 3 yaş büyük kişilerin çözdüğünü söyledi.
Abim de şaşırmakta haklıydı ve doğal olarak “Siz ne görüyorsunuz?” dedi.
Kızın kağıda çizdiği şekil hem abimi, hem de beni çok şaşırtmıştı.
Kağıtta bir üçgen şekli vardı. İki açısının ölçütleri verilmişti ve geri kalan açıda da soru işareti vardı.
Kız kağıdı bize doğru çevirdi ve “İşte biz bunları görüyoruz.” dedi.
Soruyu çözmek basitti, eğer üçgenin iç açılarının toplamının 180 olduğunu öğrenirsen bu soru gerçekten çok kolaydı.
Nereden mi biliyordum?
Çünkü biz bu konuları işlemiştik, bu sene de değil, tam olarak 5. sınıfta bu konuları gördüğümüze adım gibi emindim.
Üçgenin iç açıları toplamı 180. Bu kadardı.
Tam içimden “Amerikada okul ne dandikmiş.” Diye geçiriyordum ki, anında kendimi susturdum.
Sorumun cevabı buydu işte. Tam da bu noktaydı.
Amerika başarılıydı, çünkü dersleri kolaydı.
Kızla biraz daha konuştum, 4. sınıfa kadar doğru düzgün ders işlemediğini söyledi.
“okuma yazma öğrendik birinci sınıfta, sonraki yıllarımız temel dersleri öğrenerek geçti ve eğlenceli şeyler yaptık.”
İşte, tek nedeni buydu. Açık ve netti.
Tam da bizim okuldan sıkıldığımız zamanda, yani 5. sınıfta, onlar derslere yeni başlıyordu, herkes hevesliydi, bu heves liseye kadar sürecekti ve zaten lisede herkes kendi bölümünü seçecekti.
Matematikten mi hoşlanıyorsun? Tamam, Matematik bölümüne.
Türkçeden mi hoşlanıyorsun? Tamam, sen de Türkçe bölümüne.
Bu sefer de herkes hoşlandığı bölümde olduğundan sıkılma gibi bir durum ortadan kalkacaktı.
Üniversiteye gelindiğinde ise, herkesin alanı neyse zaten ona yönelecekti.

Sorumun cevabını bulduğuma sevinmiştim. Kendimce gerçekleri geç de olsa bulduğuma sevinmiştim.
Aslında biz okulda soruları çözmüyorduk. Çözülemeyen soruları kendi hayatımıza ekliyorduk.

TAMAMEN BANA AİTTİR